De engel met de wc-rol

Het is een dramatische wandeltocht geworden. De man die we een dag eerder ontmoetten, zei dat hij er twee uur over had gedaan om de berg te beklimmen. Dan lukt het ons ook. Niet dus. Fout: niet even gecontroleerd wat internet ervan vond en vergeten op de informatiebordjes aan het begin van de wandeltocht te kijken.

We gaan op pad met redelijk goed weer en twee uur later zijn we pas op de helft. We houden een groepsoverleg of we doorgaan of niet. Een berg beklimmen is een bijzondere prestatie, plus we zijn al op de helft. Wij gaan door. Het weer wordt slechter. Tegen de tijd dat we de top bereiken, is het fijne mistwolkje veranderd in een behoorlijke regenwolk die ons alle zicht ontneemt. Het waait en het regent, het is koud. Even uitrusten en van het uitzicht op 1085 meter genieten, is er niet bij.

We vinden de informatiebalie en vragen of we met het treintje terug naar beneden kunnen. Een van ons is niet fit en ziet erg op tegen de terugtocht. De meneer vertelt ons dat er vierenveertig wachtenden voor ons zijn. En zij hopen allemaal op een plekje in het al volgeboekte treintje dat pas om half zes of half zeven naar beneden zal vertrekken. Drie uur wachten op een treintje dat overvol zit en dan om half zeven alsnog die berg af moeten lopen, vinden we geen optie. We gaan de terugtocht aan.

De regenwolk besluit ons te vergezellen en regent het steile pad met losse stenen nat. Zichtbaarheid is minimaal. En dan moet zoon naar de wc. Voor een grote boodschap. Balen. Midden op de berghelling. Geen bosjes, stenen, heuveltjes, wat dan ook, om even achter te zitten. Bovendien heb ik de gebruikelijke rol wc-papier niet bij me. Dochter loopt een stukje vooruit, om te zien of we al op de helft zijn. Op de helft staat een huisje, met wc. Binnen een paar tellen gaat ze op in de wolk. Ik houd mijn hart vast: mijn kind kan in een afgrond vallen en ik zal niet eens in de gaten hebben dat ze verdwenen is. Gelukkig komt ze snel terug. Het huisje is niet om de hoek en bovendien kan ze toch niet verder kijken dan een meter of tien. Vertwijfeld staan we midden op het pad en kijken elkaar in stilte aan. Wat nu?

Binnen tien tellen gebeurt het. Er verschijnt er een jongeman uit de wolk en terwijl hij op ons af loopt, slingert hij zijn rugzak voor zijn buik, tovert een rol wc-papier tevoorschijn, geeft dat al lopend met een glimlach aan mij, ik pak het aan en stamel dank je wel, de jongeman loopt door, slingert zijn rugzak op zijn rug en verdwijnt in de wolk op weg naar beneden.

Verbluft kijken wij elkaar aan. Hoe kan hij weten wat er aan de hand is? We zijn stil, we staan stil. Hij heeft niks gehoord, hij loopt niet in onze buurt. Toch?

Engelen komen in alle soorten en maten.
Dit is de engel met de wc-rol.
Ik wens dat hij jou bij hoge nood ook vindt.

Cawen/aug19

/ | \