Labyrint in de hooiberg
Een lerares geeft me een geheimzinnige tip. In het zuidwesten van Ierland, op het schiereiland Dingle, ligt bij een beroemd oud kerkje een nog ouder stenen labyrint. Echt iets voor mij, maar ze weet niet meer waar het is. Geen probleem: google is mijn vriend, dus ik kruip achter mijn pc en start een digitale speurtocht. Ierland ligt vol met oude kerkjes en uiteindelijk vind ik twee bijzondere oude kerkjes die goede kandidaten zouden kunnen zijn. Ik speur aandachtig verder. Behalve het labyrint met de prachtige oude appelboom achter St Mary’s kerk in het plaatsje Dingle, vind ik niks over labyrinten op Dingle. Creatief omgaan met zoektermen levert niks op. Ik zoek naar het labyrint in de hooiberg en ik laat het maar even los.
Maar het laat míj niet los. Ik ga binnenkort naar Ierland en het roept me. Een vriendin verloor ooit haar talisman in de vorm van een klein takje in een bos en ik vond het daar een week later voor haar terug. Als ik een specifiek takje in een bos kan terugvinden, dan moet een stenen labyrint in Dingle ook te doen zijn. In een ingeving voeg ik nieuwe zoekwoorden toe en ontdek één enkel krantenartikel met één enkele foto over een stenen spiraal, waarschijnlijk uit de bronstijd. De spiraal is gevonden bij een van die twee bijzondere oude kerkjes. Bij navraag roept de tipgeefster: “je hebt ‘m!” Ik wil er naar toe.
Het informatiebord bij het oude Ierse kerkje is niet erg behulpzaam. De plattegrond is niet op schaal en de tekst geeft geen uitleg over hoe ver en hoe lang. We hebben geen tijd voor een lange wandelspeurtocht, maar we wagen het erop. We volgen de routepaaltjes met de leuke pelgrim en zijn staf de heuvel op. Op de top moet de spiraal liggen. We klauteren over stenen muurtjes, banjeren tussen de schapen en vermijden schapenpoep. Na het tweede veld keert mijn Ierse vriendin terug naar de auto, ze voelt zich niet fit genoeg. Mijn Ierse vriend en ik gaan door in het mooie kustlandschap. Mijn broek schuurt tegen ruwe heidepollen en mijn schoenen en sokken raken doordrenkt door zompige stukken veen. We proberen nog of we met de coördinaten een route of plaatsbepaling op de mobiele telefoon kunnen krijgen. Dat lukt niet. We vragen het Land om ons naar de spiraal te leiden.
Ken je die ervaring van wandelen in de heuvels en bergen? Dat je denkt dat je bijna op de top bent, je dan op een plateautje komt en ontdekt dat de top nog hoger en verder ligt? Het overkomt ons ook. Elke keer zien we een nog hoger en verder stukje heuvel waar de spiraal zou kunnen zijn. We spreken het een aantal keer af: nog tot de díe plek, als we het dán niet vinden, gaan we terug. Daar aangekomen kijken we elkaar schaapachtig lachend aan en gaan door naar het volgende topje. We willen allebei de spiraal vinden en bovendien genieten we volop van de mooie onverwachte wandeling. We naderen een bultje waarvan we nu echt besloten hebben daarna terug te keren naar de auto. Opeens herinneren we ons een webartikel met een omschrijving van de ligging. Gelukkig kan ik het terugvinden: ‘de spiraal ligt in het groepje uitstekende rotsen’. Zou dat ons laatste bultje zijn?
Ons laatste bultje ís dat groepje uitstekende rotsen. In een kleurrijke setting, midden in de rots, vinden we de prachtige spiraal. De spiraal is overgroeid door wit korstmos dat helder afsteekt tegen mosgroen en heidebruin. Ierse zonnestralen en een Atlantische wind maken de compositie compleet. Zoals mijn Ierse vrienden zeggen: How can it get even better than this?
CW/20190509
/ | \